İlk yarının ardından

Yazara mail atmak için resmin üzerine tıklayın.

Süperlig’in ilk yarısı sona erdi. Bu cümleye “birer maç fazlasıyla...” demek ne kadar doğru olurdu, emin değilim. Çünkü kar, kış, kupa derken ortaya şöyle bir durum çıkmış: Resmi hafta sayısı 18, fiilen 18 hafta oynayan takım sayısı ise sadece 10.

NTV-MSNBC


26 Aralık— Geri kalan 8 takımdan, altısı 17’şer maç, ikisi (Denizli ve Ankaragücü) ise 16’şar maç yapmışlar. Bölüverin ((10x18)+(6x17)+(2x16))’yı toplam takım sayısı olan 18’e; ortalamada 17 hafta oynandığını görürsünüz. O halde, bırakalım, onun maç eksiğini, bunun maç fazlasını; (hazır bu yazıya pek cebirsel bir girizgâh da yapmışken) direkt olarak, oluşan ilginç istatistiklere geçelim.


		Tayfun Öneş'in tüm yazıları -5- Tayfun Öneş'in tüm yazıları -4- Tayfun Öneş'in tüm yazıları -3- Tayfun Öneş'in tüm yazıları -2- Tayfun Öneş'in tüm yazıları

			İlk önce benim en hasta olduğum konuda, antrenör değişimi/şutlanışı/kurbanedilişi konusunda bir şey söyleyeyim: Geçen sezon 18 hafta sonunda tam 13 hocaya “bye-bye” dendiğinde, şutlama oranı (henüz yolun yarısındayken) yüzde 72’olmuştu. Bu sezon 17 haftada 8 hoca şutlandı; yani aynı oran bu kez yüzde 44; yani istikrar konusunda büyük aşama var! Bu yıl, ilk yarının tartışmasız en flaş takımı Beşiktaş oldu. Taş gibi ayakta ve tam gaz devam ediyor her cephede yoluna. Kadro son yılların en alternatifli kadrosu, hoca da, malûm, Lucescu. Kalbiniz siyah beyaz ritimle coşmaya daha dünden razıysa bu yıl şampiyonluğu neredeyse “çantada keklik” görebilirsiniz. Ancak, ben yine de “mutlu son” konusunda geçen sezonlardan çok daha fazla ümitli olamıyorum henüz. Kuşkularım ise birkaç tane : 1) Genellikle, mücadelesini daha ilk yarı sonlarında tek cepheye indirgemiş bir camia, hemen her sezon sonunda o elinde kalan tek cephede de tuş oluyorsa, 3 cephede birden savaştığı sezonda o kadar ümitli olmak niye? Yoksa, ümitli olmakla hevesli olmak yine birbirine mi karışıyor? 2) İlk yarıdaki fikstür avantajı, ikinci yarıda dezavantaja dönüşerek sezon sonu yorgunluğuyla örtüşecekse, fazla ümitli olmak için biraz erken değil de ne? Beşiktaş, ilk yarının en fazla (10 hafta) içeride oynayan takımı, örneğin takipçisi Galatasaray ise, henüz 8 maç yapmış içeride. 3) Üstelik de hâlâ şöyle bir taze gerçek var belleğimde. Düşünsenize, sizi geçen sezon finalde hallaç pamuğu gibi dağıtmış bir Denizli ile bu sezon aynı kupada kozlarınızı paylaşıyorsunuz. Tamam, Denizli de geçen sezona göre daha formda ama siz ondan kat be kat formdasınız ve rövanşı alma fırsatınız doğmuş. Üstelik de maçı, 0-1’de 2-1’e getirmişsiniz. Bitime bir dakika kalmış. Son bir dakikaya, aleyhinize bir penaltı, bir de gol (!) sığdırıyorsanız, ben güvenemem size. Hazır, fikstür avantajı, iç saha - dış saha muhabbetine girmişken tüm takımların bu konudaki performanslarına bir bakalım: Takımlar doğal olarak iç saha maçlarında, deplasman maçlarına göre daha üst sırada yer alıyorlar. Bu konuda performans farkı göstermeyen tek takım var: Diyarbakırspor. İlk yarı sonunda, her iki kategoride de 11. sırada kalmış. İçeride “aslan”, dışarıda “kuzu” kesilme konusunda en büyük fark Bursaspor’da. 10. sıradan 17.liğe kadar iniyor. Samsun ile İstanbulspor tam bir âlemler; çünkü onlar için tersi söz konusu. İki takım da deplasman maçları kategorisinde puan cetvelinde 9 sıra birden yükseliyor. Samsun, kendi seyircisinden olumsuz etkileniyor olsa gerek, iç sahada sonuncuyken, dış sahada 9. oluveriyor. Boş tribünlerin takımı İstanbulspor ise adeta, “yeter ki seyirci olsun” der gibi. Onlar da 16. sıradan 7.liğe kadar yükseliyorlar. Devam edelim, istatistiklere: Fenerbahçe yıllardır aynı dertten, dere geçerken at değiştirme derdinden mustarip. O konuyu geçelim. Ama Lorant’ın gitmesiyle artıya geçildiğini sananlar başka gidişlerden mağdur olabilirler. Ligin en fazla gol atan takımı, Gençlerbirliği’nden (47) sonra Fenerbahçe (39) olmuş. Atılan Fener gollerinde ve hatta yapılan Fener asistlerinde en tepede iki imza var: Birisi Washington (9 gol), diğeri de Ortega (8 asist). İkinci yarıda, her ikisi için de “nerdesin haney?” denmesin de. Hazır gol konusu açılmışken: Gol krallığı sıralamasında, 13 golle en tepede, puan cetvelinin sondan dördüncü takımından, Bursa’dan bir golcünün (Okan) ismi olması ne kadar garipse, Okan’dan başlayıp 7 gol atanlara kadar inen 15 kişilik “golcü” listesinde lig liderinden bir tane bile golcünün bulunmaması o kadar garip, bence. Bu duruma getirilecek açıklama “takım oyunu” ya da Lucescu’nun “önce defans” ilkesi olacaksa, ben de konuyu kapatmadan önce, lafımı sokarım: İlhan Mansız, Pascal Nouma, Pancu ve Ahmet Dursun. Pes be birader; daha ne olsun!? “Gençlerbirliği” dedik, devamını getirmedik. Toplam 47 gol ne demek biliyor musunuz? İlk iki sıradaki Beşiktaş ile Galatasaray’ın birlikte attıkları gollerin yüzde 84’ü demek. Ya da şöyle demek: İlk yarının iki flaş Anadolu takımı olan Diyarbakır ve Denizli’nin attığı golleri (17+17) toplayın, üstüne de bir 17’lik takım daha, mesela Göztepe’yi ekleyin, Gençlerbirliği’ni anca yakalıyorlar demek. Ersun Yanal farkı mıdır? Ahmet Hassan, Youla farkı mı..? Kesinlikle “Ersun Yanal” derim. Geçen sezon, Gençlerbirliği 18 haftayı kaçıncı sırada tamamlamıştı hatırlıyor musunuz? Ben söyleyeyim: 15. (Yazıyla: “onbeşinci”) Hep atmaktan bahsettik; ya yenilen goller? Lucescu, onca golcüye gol atmayı öğretememiş olabilir (hatta penaltı atmayı bile! Dört penaltının yarısı boşa gitmiş) ama, son yılların en kolay gol yiyen takımına, sonunda defans yapmayı öğretmiş gözüküyor. İlk yarı sonunda “yenilen gol” sayısı tek hanelide (9) kalan tek takım Beşiktaş. Uzağa gitmeye gerek yok, Kartal’ın geçen sezon, ilk yarı sonunda kaç gol yemiş olduğuna bakarsanız (23 gol) her şey gün gibi ortada zaten. Trabzon da bu açıdan iyi yolda. Onlar da, geçen sezon aynı dönemi 26 golle kapamışken bu sezon sadece 14’te kalmışlar. Ah! Bir de Fener’li Tuncay olmasaydı! Amaan, bırakalım şu istatistiklerin hepsini bir kenara da, ben size biraz Komiser Kolombo’dan bahsedeyim: Hani bir zamanlar Pazar akşamları TV’de ilgiyle izlediğimiz polisiye bir dizi vardı; işte o dizinin kahramanı olan Komiser Kolombo’dan... Nasıldı hatırlıyor musunuz? Biz, yani seyirciler katilin kim olduğunu baştan bilirdik. Biz bilirdik de Komiser Kolombo bilemezdi. Hepimiz onun katili nasıl bulacağını, cinayeti nasıl çözeceğini beklerdik. İşte bizim Süperlig de aynen o dizi gibi oldu. 3 Büyükler’den biri şampiyon olacak ama hangisi? Ya da derbiler hariç hemen her maçı Galatasaray/Fenerbahçe/Beşiktaş alacak, alacak da nasıl alacak diye izler olmadık mı maçları? E o zaman daha ne? Ne anlatıyorum ki ben? Yolun sonu hep aynı, buna rağmen bu yolculuktan zevk alabiliyorsanız. İşte o zaman “en büyük” sizsiniz. Gerisi hikaye. ......... Salaklık Tarihi’nden 1920’lerde Salem Ticaret Lisesi’nin futbol takımı Massachusetts’te en çok kaybeden takımdı. Salem takımı 6 yıl boyunca maçları kaybettikten sonra lig yetkilileri böyle bir okulun olmadığının farkına vardılar. Takım eyalet okullarıyla sahaya çıkmak için karşılaşma ayarlayan, okuldan ayrılmış kişilerden oluşuyordu. Bir dahaki yıl yine davet edilebilmek için her maçı kaybetmeye özen gösteriyorlardı.

NTVMSNBC 'ye iyi erisim için
• Microsoft Internet Explorer
• Windows Media Player kullanın