| | | |
12. dakikada “Son Mohikan” Ümit’ten gelen kafa golü, çeyrek ekmek arası suşi gibiydi. Lezzetine doyamadık. Nihayet, Türk Milli Takımı rüştünü ispatladı. Oyunun kontrolünü, ikinci yarının ilk 15 dakikası dışında, elden bırakmadı. Feyenoord’da oynayan Ono dayandı ama Arsenal’de oynayan Inomoto ve Brezilya’dan devşirme Santos sinir eden presemize dayanamadılar.
Trousier, ikinci yarıda onları dışarı almak zorunda kaldı. Bir direkten dönen şut kadar yaklaşabildiler kalemize, o kadar... Biz de Hasan ve Yıldıray’ın çabaları kadar gittik. Olsun. Çin maçındaki gibi, bu takımdan “gol yemeyiz” dedirterek geçirdi, milliler 70-75 dakikayı. Zaten böyle bir sevinç sıcak sıcak tüterken taa içimizde, “şöyle yanlış yapıldı, böyle doğru yapıldı” demek olmaz! Şimdi keyif zamanı...
Senegal öncesi fırsat olursa, genel bir analiz yaparız belki. Şimdi, dışarıdaki korna sesleri bile bu kadar sevimli geliyorken, sevimsizlik yapmanın alemi yok! Çünkü doğruya doğru: Bugün, bu anda Japonya’da olsaydım, maç çıkışını inatla bekler, Şenol Hoca’ya sarılmanın yollarını arardım.
Ben “dönek” olmam, olsam da bu konuda gam yemem. Ama, ona dizi dizi hakaret ederek gündemde kalmaya çalışanlar... Onlar, dönsün dursunlar bakalım oturdukları yerde... İşte bu yüzden de çok sevindim bu skora...
Sırada bu kupanın flaş takımı, Senegal var. Ne var? Bizimde dizi dizi hayallerimiz var. İngiltere, Brezilya’yı yener mi dersiniz? Valla sizi bilmem; benim rüyalarımda, yarım ekmek arası “fish and chips” var! Haydi Türkiye..! | |
