Roma, Göztepe kadar zorlayamadı..!

Yazara mail atmak için resmin üzerine tıklayın.

Olsun, bu 1 altın puan, Romalılar ve yabancı otoriteler için, Ali Sami Yen’de bizi şok eden o, 90+3’lük gol ve aldığımız beraberlikten daha sürpriz bir sonuç aslında...

NTV-MSNBC


14 Mart— Ah! Victoria ahh! O hatayı yapmasaydın, bu başlığı daha büyük harflerle yazıp yanına da kenar süsü koyacaktım! Olsun, canın sağolsun; yine de ne yalan söyleyeyim, senin, Cafu gibi bir oyuncuyu Göksel’i ettiğinden daha iyi marke edeceğini beklemiyordum! Galatasaray’da son zamanlarda sıkça gözlemlenen ve korktuğum “çapraz dengesizlik” bu maçta da nüksetti. Defansın sağ tarafı ile ileri ucun sol tarafındaki gücü, sarı kırmızılılara saha içi dizilişte ve varyasyonlarda ne kadar avantaj sağlıyorsa, defansın sol tarafıyla, ileri ucun sağı da o kadar dezavantaj getiriyor.

			Son haftalarda yerli yabancı rakiplerin tümü sürekli sağ kanattan bindirmeyi tercih edip bundan verim alırlarken, Galatasaray tam tersine, sol kanatta Hasan, Ergün, zaman zaman Berkant (ve mevcutken Arif) ile oluşturduğu dar alan üçgenlerini ve bereketli ortalarını sağ kanatta hemen hemen hiç gerçekleştiremiyordu. Roma’da da bunu gördük. Olsun, bu 1 altın puan, Romalılar ve yabancı otoriteler için, Ali Sami Yen’de bizi şok eden o, 90+3’lük gol ve aldığımız beraberlikten daha sürpriz bir sonuç aslında... “Aslanlar gibi mücadele ettik” türünden edebiyatları ben pek sevmiyorum ama, gerçekten de öyle mücadele ettiler işte. İlk satırda, Victoria’ya serzenişte bulundum diye “sanki Galatasaray’ın golü farklı mıydı? Onlar da golü rakibin hatasından yararlanarak attılar” diye düşünenler olabilir. Ümit’in golünde Roma defansı hata yapmadı, Ergün’ün buz gibi soğuk presinde topu, neredeyse ceza sahasından 15-20 metre ilerideyken kaptırdılar ve Ümit kendine gelen pası, Samuel’in belinden adeta su alarak değerlendirdi, topu, kalecinin bir şey yapamayacağı köşeye nefis gönderdi. (Böylece Ümit, ara ara kuşku duyulan santraforluğunu da bir kez daha tescillemiş oldu sanki.) O yüzden, Roma’nın golü ile Cimbom’un golü bir değil. Cafu, 20. dakikada, daha müsait pozisyonda kafayla vurduğu topu üstten avuta değil de içeri sokmuş olsaydı, bu kadar yanmazdım. Bu skor da bir kez daha gösterdi ki, bu grup son raddeye kadar dipsiz bir kuyu ya da “kara delik” gibi... Son maçlara gelindiği halde grubun sonuncusu da, üçüncüsü de birinci olma şansını hâlâ sürdürüyorsa, başka ne denir? Tekrar dünkü maça dönersek, kimileri böyle bir sonuç sonrasında hocaya laf ediyorum diye bana kızabilirler ama, Lucescu rakibi çok iyi etüd edip takımını mükemmel hazırlamış olsa da, sanki maç başladıktan sonra (çoğu kez yaptığı gibi) “ben bu ana kadar yapacağımı yaptım” deyip öylece seyretti durdu. Ne bileyim, 1-1’lik sonuçla son 15-20 dakikaya girmişken, rakip 37’lik Aldair’i bile oyuna alıp, iki de santrafor değiştirerek bir şeyler yapmaya çalışırken hocanın hiç mi bir şey yapma alternatifi yoktu? Örneğin, yorulmuş ve markaj yapamaz hale gelmiş Fleurquin veya Berkant’ın yerine diri bir Arif, orta sahanın önüne hareket getiremez miydi? Hele spiker, kalemizdeki kornerlerde “Roma, yine 10 kişiyle bizim sahamızda, hücumda” dedikçe, ben de “Şimdi Galatasaray defansı bu topu kapıp olumlu kullansa, kimi depara kaldırırlar acaba?” diyerek merak edip durdum. Yine de Sezar’ın hakkı Sezar’a... Kadrolara bakıyorum: Bizim ilk 11’deki solbekimizin adı Victoria, rakibin yedek kulübesinde eşofmanlarını çıkartmak için bekleyen adamın adı: Batistuta. Ve o adam, iki ay sonraki Dünya Kupası’nın en büyük favorisinin en parlak yıldızı! O zaman da sarı-kırmızı beremi Lucescu’nun karşısında şapka niyetine çıkartıyor, susuyorum. Önemli olan böyle bir rakip karşısında dişe diş direnen onbirde, tek bir tane bile fazla sırıtan adamın olmaması; işte takım oyunu, işte oturmuş sistem. Aslında bir oyuncu, az daha sırıtacak bir oyuncu vardı. Ayhan, bu maçta çok çalışmasına rağmen az kalsın bir çuval inciri (hem de iki kez) berbat edecekti. Bereket versin, İsveçli Frisk ikisinde de es geçti. Adamlar dünya markası (bunu maç sonunda da belli ettiler!) ve evlerinde oynuyorlar, hani şu, şeytan dürten “takdir hakkı” meselesi söz konusuyken, üstelik de sarı kartın varken, rakibini ceza sahanda belinden tutuyorsun ve hakem “devam” diyorsa, o hakemi alıp boğazda rakı içmeye bile götürebilirsin; ama işin suyunu çıkartıp bir de başka pozisyonda, tam da penaltı noktasının üzerinde rakibi formasından çekersen, senin, oyunundan olmasa bile aklından şüphe eder insan! Maç bitimine gelince, ben “1-0 bitecek gibi olursa, bu Totti, Montella, Delvecchio kimbilir ne biçim dellenir, ne çirkeflikler yaparlar” diyordum, onlar 1-1’e razı olup soyunma odasına gittiler ama, eski tanıdık Lima ortalığı karıştırdı. Diyelim ki, Lima’nın başlattığından emin olamayız ve ortalığı karıştıran bizim yedeklerdi; bir Şampiyonlar Ligi maçında çıkan (nasıl başlamış olursa olsun) arbedeye kapılıp ev sahibi takımın saha içindeki görevlileri ve güvenlik güçleri de rakip oyunculara ve görevlilere sille tokat girişiyor, kavgayı ayırmaya çalışan yardımcı antrenörü alaşağı edip tekmeliyorlarsa, normal şartlarda o kulübün alacağı ceza, saha kapatmaya kadar gider. Ancak, göreceksiniz “welcome to hell” yazdık diye Ali Sami Yen’i cehennem bellemeye dünden razı olan Avrupalı bilir kişiler, Avrupa’nın futbol vitrini denen İtalya’da olanları görmezlikten gelecekler. İşte bunlar da “dünya markası” olmanın nimetlerinden(!). O olaylar, buradaki ilk maçta, son dakikalarda neredeyse sahaya girip hakemi tartaklayacak olan Capello’ya yapılmış olsaydı, kimbilir biz ne cezalara maruz kalırdık? Bu da lobiciliği bilmemenin, dünya takımı olsan da, dünya kulübü olamamanın cefası... Ben yanılmaya razıyım, keşke UEFA yüzümü kızartsa. Son söz de önümüzdeki Barcelona maçı için: Derbileri bile ölüm kalım meselesi haline getiren bir toplum olarak, bu maçın önemine dair her hakkı yarın sabahtan itibaren fazlasıyla vereceğimizden eminim. Ve şu an, en objektif halde yapmakta olduğum tahmin bile o maç için GALİBİYET dedirtiyor bana. Ama ben, önümüzdeki 6 gün boyunca bunu o kadar düşünmeyip başka bir şeyin keyfini çıkartmak istiyorum. O da ne biliyor musunuz? 3 sene evveline kadar rakibimizi, kadrosunu, şanlı tarihini vs. düşünüp ne kâbuslar görürdük, hatırlasanıza. Sonunda da herşeye rağmen kaşkollarımızı, beremizi takar, “top yuvarlaktır” diye diye tribüne koşardık. Şimdi kapayın gözlerinizi, İspanya’da, Catalan bölgesinde bir cafenin içini hayal edin. Az buçuk İspanyolca da çakıyor olun... Kulaklarınıza kadar gelen şu sözler ne hoş değil mi? Top yuvarlaktır ama, onlar orada Real Madrid’e bile 2-0’dan, 3 çektiler... İşimiz çok zor Amigo, çook! Sizi bilmem ama, şimdilik bu kadarı bile beni mest ediyor.

NTVMSNBC 'ye iyi erisim için
• Microsoft Internet Explorer
• Windows Media Player kullanın